اسکندر می گفت: «وقتی من از تعهد صحبت می کردم، حرف های منو یادداشت می کرد. کی این حرف ها را منتقل کرده؟ کی آنتن شونه؟ حالا که جلسه تعطیل شده، وظیفۀ او هم تموم شده، عشق و عاشقی هم تموم می شه.»
«چند نفر دیگه هم یادداشت می کردن، مطمئنی کار اوست؟»
چطور می شود مطمئن بود؟
«روح شاعرانه ش اجازه می ده…»
«چه ربطی داره، بعضی جلادها، شاعر هنرمند هم بودن، رئیس جمهور آدم کش یوگوسلاوی، شاعر بود.»