برشی از متن:

تصویر اصلی سنایی زاهد، با افزودن جنبه‌هایی که به سادگی با دیگر ابعاد شعری او در هم آمیخته، تخیّل‌برانگیز به نظر می‌رسد. جفاکاری محبوب و اشتیاق عاشق به از خودگذشتگی از درون‌مایه‌های غالب غزل‌های اوست. نمونهٔ آشکار آن بهره‌گیری از نوع ادبی شهرآشوب است. شهرآشوب شعری بر پایهٔ نمایش خوبرویانِ پیشه‌ور و بازاری یا فردی از طبقات اجتماعی دیگر با چهره‌ای مشخص است و شاعر، با به کارگیری اصطلاحات مربوط به پیشهٔ آنان در شعر یا امثال و کنایات، این نوع ادبی را پدید می‌آورد. رباعی مناسب‌ترین قالب برای چنین شعری است. اشعار اندکی مربوط به جوانِ قصّاب در دیوان سنایی می‌توان یافت. گازرگاهی همچنین به شیفتگی سنایی به پسر کشتی‌بان اشاره کرده است.

دربارهٔ کتاب:

حکیم سنایی، یکی از بزرگ‌ترین سخن‌پردازان پارسی‌گو و سرایندگان ایرانی در عرصهٔ ادبیات تعلیمی و اندرزی است که در رشد و بالندگی حکمت دینی نقش به‌سزایی داشت. شعر وی، آمیزه‌ای است از حکمت آرمان‌شهراندیشی و جهان‌نگری حکیمانه. سنایی، مظهر تحول در اندیشه و نوآوری در زبان و شیوه‌های بیانی گسترش درون‌مایه‌های حکمت‌آمیز است.
این کتاب از نظر گستردگی، نکته‌بینی، تازه‌جویی، روش پژوهش و گستردگی منابع و مآخذ بر بسیاری از پژوهش‌های همانند برتری دارد. بی‌گمان این کتاب می‌تواند دریچه‌های جدیدی فراروی پژوهشگران شعر و ادب فارسی بگشاید و مباحث «سنایی‌پژوهی» را گسترده‌‌تر سازد.
کتاب به سه بخش تقسیم شده است: زندگی حکیم سنایی، آثار سنایی؛ بررسی فقه‌اللّغوی، سنایی بین شعر مذهبی و غیرمذهبی؛ پیشهٔ شاعری.