رومن گاری از نویسندگانی است که پرده از خیالات بشر برداشتند. او، که در سال های جنگ اول جهانی به دنیا آمد و در سال های بین دو جنگ بالید

و جنگ دوم جهانی را از سر گذراند، بی وقفه در کار هجو دستاوردهای قرن بیستم بود. گاری این کار را نه فقط در رمان هایش که در زندگی اش نیز کرد و

تا به آن جا پیش رفت که خودش را نیز تکثیر کرد و در یک زمان چند نویسنده شد و در کشاکشی بی پایان نوشت و خود را نقد کرد و باز جوابی به

آن داد و آن جواب را دست مایه ی خلق دیگری کرد. با نام های گوناگون کتاب منتشر کرد و توانست یگانه نویسنده ای باشد که دوبار
توفان جایزه ی گنکور را کسب کرده است. مجموعه ی ) دربردارنده ی میراث رومن گاری است. نقد قانون، ۲۰۰۵( پیشرفت، تمدن و توطئه، شعار

و فلاکت، شجاعت و در نهایت تسلیم در برابر ضرورت و پذیرش شکست از مؤلفه های کاری او در این متون است. این مجموعه که دربردارنده ی

نوشته های منتشرنشده ی رومن گاری است همان ویژگی زندگی اش را دارد؛ او در این داستان ها رؤیای بشر متمدن را می آزماید و به آن پروبال می دهد

تا در نهایت واقعیت های موجود پایان کار را رقم بزنند. آن چه آثار رومن گاری را از دیگر نویسندگان منتقد وضع موجود متمایز می کند آن است که او در بستر واقعیتی زیسته داستانش را می آفریند و آن را با همان امیدها و آرزوها تغذیه می کند تا همان زوال از سرزمین هرز بروید و قهرمانان را وادار به

درک مجدد زندگی بکند