در این کتاب، آقای نراقی موفق شده است. به یمن مصاحباتی که تا مرحله نهایی خود پیش رفته است. با هنری که خاص اوست. شاه را عریان در شرایط واقعی زندگی‏اش، در پریشانی و آشفتگی‏اش ترسیم کند. و بدین ترتیب شاه به دور از زیور و تجمل بزرگ‏تر به نظر می‏رسد… کسانی که احسان نراقی را می‏شناسند می‏دانند تا چه حد ظرافت فکری به او شجاعت انتقاد می‏دهد بدون اینکه به بی‏اعتبار کردن موضوع بینجامد. به او اجازه بازشناسی ضعف‏های انسان را می‏دهد. بی‏آنکه آنها را به تحقیر تبدیل کند. و نیز به او اجازه به تصویر کشیدن وقایع را می‏دهد بدون اینکه به وسیله ایدئولوژی‏سازی که پیچیدگی‏های روحیه انسانی و کاردانی سیاسی را ضعیف می‏کند گرفتار شود. هنگامی که احسان نراقی در بند انقلابیون اسیر بود. مسلماً برای او سخت بود که از مواضع و ایده‏هایش دفاع کند. چرا که او از مدل لیبرال آمریکای شمالی انتقاد کرده بود و با کمونیسم نیز به سختی برخورد کرده بود و در نتیجه می‏نویسد: »روشنفکران مارکسیست مرا مزاحم می‏دانستند و اسلامی‏ها هم علی‏رغم اینکه از تحلیل‏های من استفاده می‏کردند، اصلاح‏طلبی و عدم موافقتم با تندروی‏هایشان را نمی‏پسندیدند.« او در این کتاب صفحات تحسین‏آمیزی از اسارتش رقم می‏زند. او اسارت را به یک آزمایشگاه انسانی واقعی بدل می‏سازد و در آن به انسان‏ها با توجهی دلسوزانه می‏نگرد و فعالیت سیاسی گذشته آنها را از خلال انگیزه‏های روحیشان تحلیل می‏کند