از آغاز شکل‌گیری نظم اجتماعیِ متمدنانه، بشر با انواع چالش‌های جدی و تهدیدات مرگبار مواجه بوده است. به زعم سی. جِی. پلی‌کرونیو، نشانه‌ها حاکی از آن‌اند که بشر با بحرانی دست‌کم به شدتِ رکود بزرگ ۲۰۰۷-۲۰۰۹ و شاید قابل مقایسه با رکود دهۀ ۱۹۳۰ روبه‌روست، با یکی از بزرگ‌ترین بحران‌های وجودیِ خود در زمینۀ تغییرات آب و هوایی. بدین معنا که گازکربنیک و دیگر گازهای گلخانه‌ایِ محبوس در جوّ زمین، که نتیجۀ سوزاندن نفت و زغال‌سنگ و گاز طبیعی برای تولید انرژی‌اند، میانگین دما را در همۀ مناطق کرۀ زمین بالا برده‌اند و می‌برند. برای رفع این بحران، یک راه‌حل پیش روی ماست: یک پیمان نوین سبز جهانی. طبق این پیمان، باید حداکثر ظرف سی سال استفاده از سوخت‌های فسیلی برای تولید انرژی را متوقف کنیم، و انرژی خورشیدی، بادی و دیگر منابع انرژی پاک تجدیدپذیر را جایگزین آن‌ها کنیم، و این یعنی گذار به اقتصاد سبز. اما باید این کار را به گونه‌ای انجام دهیم که کارگرانِ شاغل در صنعت سوخت فسیلی و دیگر گروه‌های آسیب‌پذیر در برابر آفت بیکاری و نگرانی‌های ناشی از عدم‌امنیت اقتصادی به حال خود رها نشوند. پس باید از ایجاد و گسترش فرصت‌های شغلی برای کارگران و فقرای سرتاسر جهان و ارتقای سطح زندگی‌شان حمایت کنیم. اما سؤال اصلی این است که آیا اجرای این طرح از نظر سیاسی امکان‌پذیر است؟