‍ اين كتاب با اقتباس از “بامداد خمار” توسط مؤلف به جهت اينكه احساس مى نمود حرف هايى از رحيم ناگفته مانده و محبوبه تنها به قاضى رفته است، نگاشته شده.
از زبان رحيم:
تا وقتى پدر بود، من و مادر زندگى بدى نداشتيم. خانه كوچكى داشتيم. حياط خانه مان به اندازه دو تا جفتك چارپش بود، اما مادر چه تميز نگه اش مى داشت.
سر سفره ما خبر از زعفران و برقلمون و مرغ سالارى نبود، اما همان آبگوشت بزباشى كه مادر مى پخت با چاشنى مهر و محبت و صميميت و صداقت چنان لذيذ بود كه چلو مرغ خالى از عشق هرگز به پاى آن نمى رسيد.
اولين عيدى كه بى پدر برايمان گذشت تلخ تر از زهر بود…