همه می‌دانیم در این جهان هیچ خیر راستینی وجود ندارد، می‌دانیم هر آن‌چه در این جهان خیر به نظر می‌رسد فانی و محدود است، فرسوده می‌شود و فرسایش آن حقیقتی به نام ضرورت را با وضوحِ تمام افشا می‌کند. احتمالاً هر انسانی در لحظاتی درخشان از زندگی‌اش قاطعانه نزد خود اعتراف کرده است که در این جهان هیچ خیر غایی وجود ندارد. ولی انسان به محض مواجهه با این حقیقت با انواع دروغ‌ها بر آن سرپوش می‌نهد. بسیاری حتی از اقرار به این کار لذت می‌برند و در اندوه خود نوعی شادی بیمارگون می‌جویند، بی‌آن‌که لحظه‌ای جرئت رویارویی با حقیقت را داشته باشند. اینان احساس می‌کنند مواجهه‌ی مستقیم با این حقیقت ــ ولو برای لحظاتی کوتاه ــ‌ خطری مهلک در بر دارد و درست فکر می‌کنند. ضربت این آگاهی از شمشیر نیز بُرنده‌تر است و مرگی هولناک‌تر از مرگ جسم را به انسان تحمیل می‌کند. طولی نمی‌کشد که این آگاهی همه‌ی اجزای نفْس را در ما می‌کُشد. برای تحمل این درد باید حقیقت را بیش از زندگی دوست داشت. چنین کسانی، به تعبیر افلاطون، با همه‌ی وجود از فانیات زمانمند روی‌گردان می‌شوند

پژوهش حاضر با هدف واکاوی برجام در کانتکست رسانه‌های داخلی صورت گرفته است. در این معنا یکی از حوزه‌هایی که به پدیده‌ی برجام به مفهوم عام گفتمانی آن واکنش نشان داده، رسانه‌ها هستند. رسانه‌ها که خود بازتاب‌دهنده‌ی جریان‌های مرتبط با مسئله‌ی برجام بودند در منازعه‌ای گفتمانی برجام را در دالّ مرکزی دیالوگ خود قرار داده و صحنه‌ای از معارضه را له یا علیه کنش‌های پیوستار برجام رقم زدند. در این میان مطالعه‌ای که بتواند این صحنه‌ی هماوردی گفتمانی را به تصویر بکشد، شاید از ضرورت‌های شناختی تام این پیوستار بود. در اثری که پیش روی شماست سعی شده تا همگرایی و واگرایی گفتمان رسانه‌ای برجام مورد توجه قرار گیرد.
کتاب حاضر پژوهشی آکادمیک است که، به مثابه‌ی یک ضرورت و اولویت و با دغدغه‌ی مطالعه‌ی کنش‌ها و واکنش‌های گفتمانی رسانه، از بدو خلق برجام تا مقطع خروج آمریکا از آن به منظور ثبت در تاریخ تعامل برجام و رسانه صورت گرفته است

دین و هنر پیوندهای پیچیده و پرتنشی با یکدیگر دارند. از یک سو، برخی ادیان ریشه‌هایی الهیاتی برای آفرینش هنری یافته‌اند و برخی دیگر به دلایل الهیاتی هنرها را از خود رانده‌اند. از دیگر سو، مفهوم هنر نیز طی قرون متمادی تحولات تاریخی عمیقی را از سر گذرانده است و آن‌چه روزگاری هنر دینی به شمار می‌آمد رفته‌رفته از حیطٔ هنرهای زیبا به حوزهٔ هنرهای کاربردی رانده شد. نویسنده با اشاره به مباحثات متألهان و متفکران دربارهٔ نقش بی‌بدیل هنرها در ایمان و ایقان و ایثار دینی به عرضهٔ ادلهٔ فلسفی برای توضیح تعامل تاریخی ادیان و انواع هنرها می‌پردازد. شرح فلسفی موضوعاتی مانند دلایل حضور نافذ نوا و نوحه و نغمه در ادیان، رابطهٔ متواتر یا متلاطم شرک و شمایل، پیوستگی پایدار ادبیات و عبادت و مبانی معنوی معماری معابد و مقابر این کتاب را به منبعی مفید برای دین‌پژوهان و هنرپژوهان مبدل می‌کند