علامه طباطبایی معتقدند آیات مرتبط با خلقت حضرت آدم (ع)، صرفاً، بیانگر امری تاریخی نیستند؛ بلکه حقایقی فراتاریخی دربارۀ سرشت انسان، مسیر ابتدا و انتهای او به‌شمار می­‌روند. همچنین، مفاهیم یادشده به‌منزلۀ قواعدی هستند که دیگر مباحث دین اسلام و سایر ادیان ابراهیمی بر آن متفرع می­‌شوند. متأسفانه، علامه فرصت نکردند ابعاد مختلف این مدعای ارزشمند را تبیین کنند. بر همین اساس، پژوهش پیشِ رو قصد دارد گام­‌های ابتدایی را در تکمیل طرح علامه بردارد. به‌همین منظور، ابتدا، تعابیر پراکندۀ علامه در این موضوع به شکل دستگاهی منسجم تنظیم، و سپس دلالت‌های مختلفِ این مبنا در دیگر بخش‌های دین وحتی نظام­‌های اجتماعی نمایان شده است. این مطالعه نشان می‌­دهد تفسیر قرآن کریم از خلقت حضرت آدم (ع) نه‌تنها نوعی انسان­‌شناسی نوین به ارمغان آورده است، بلکه می‌­تواند بنیانی برای تحلیل مباحث الهیاتی، تربیتی و علوم انسانی باشد.