زیرنور کم مجموعه کاملی از داستان های کوتاه است که در بازه زمانی 1395-1371 نوشته شده و شامل چهار بخش اصلی:کودکی،زندگی،عشق و مرگ می باشد.در بخش “کودکی”نویسنده از برخی تجربه های دوران کودکی خود در داستان نویسی بهره برده است. بخش “زندگی”شامل روایتی از زندگی یک استاد دانشگاه است، بخش “عشق” دربردارنده تمام داستان های عاشقانه ای است که نویسنده تا بحال نوشته و بخش “مرگ” حاوی داستان هایی می باشد که درون مایه ی آنها مرگ و نیستی است. حالا که به این چهل و چهار داستان کوتاه نگاه می کنم، احساس می کنم هر کدام از آن ها عکس های واضحی هستند از کیفیت روح نویسنده در روزهایی که آن ها را نوشته است. اگر جسمانیت ما را دوربین های عکاسی زیر نور کافی به تصویر می کشند، ابزار عکاسی روح، به گمانم، کلمات است. بدین گونه، این مجموعه در نگاه من، آلبوم عکسی است با چهل و چهار قطعه عکس از روحی که کلمات، با نهایت صراحت و صمیمیت، در طول سالیان دراز از آن عکاسی کرده اند. کودکی، زندگی، عشق و مرگ برای من همواره دریچه های پرنوری بوده ا ند که مدام روح و ذهن و دلم را آکنده از پرتوهای خود کرده اند. همیشه فکر می کردم اگر قرار باشد روزی این دریچه ها را نقاشی کنم، به ترتیب با رنگ های سپید و سبز و سرخ و سیاه رنگ آمیزی خواهم کرد. اما حالا به دلایل زیاد تردید ندارم که حتا اگر این رنگ ها را بردارم، ترتیبی نخواهند داشت؛ از آن که هر دریچه می تواند هر رنگی داشته باشد. تنها بستگی دارد کی و از چه نقطه ای به آن نگاه کنی؛