مباحث مربوط به استعاره از دیرباز کانون توجه حوزه‌های مختلف، به‌ویژه مطالعات ادبی، بوده است؛ اما استفادۀ هدف‌دار و منظم از آن در متون علوم اجتماعی، به­ویژه جامعه­شناسی، امری جدید است. در متون علوم اجتماعی و جامعه­شناسی به­جای مفهوم «استعاره» واژگان دیگری از قبیل «نماد»، «بازنمایی» و… بیشتر کاربرد داشته است. در کشور ما نیز تاکنون مطالعات متعددی در خصوص اندیشۀ جامعه­شناختی صاحب‌نظران علوم اجتماعی تألیف و ترجمه شده است، اما وجه استعاره­ای آن مغفول مانده و صرفاً در متون جامعه­شناسی به‌صورت پراکنده و در حاشیۀ بحث­های اصلی آن  اشاره شده است. ایدۀ اصلی کتاب حاضر این است که استعاره­ها چگونه در دانش جامعه­شناسی برساخت شده و چگونه در فرایند ایجاد نظریه­های جامعه‌شناسی تأثیر دارند. اثر  مزبور به طور نسبی  به وجه استعاریِ مفاهیم بنیادین آثار جامعه­شناسان کلاسیک و مدرن خواهد پرداخت. این کتاب اثری میان­رشته­ای است و علاوه بر رشتۀ جامعه­شناسی، برای سایر رشته­ها از قبیل فلسفه، مردم‌شناسی، روان‌شناسی، زیست‌شناسی اجتماعی، ادبیات و نقد ادبی، زبان‌شناسی، علوم سیاسی، مطالعات فرهنگی و… می­تواند استفاده شود.