واقعیت این است که نمیدانستم چگونه مادر خوبی باشم سابقه نداشت در کاری که میخواستم خوب باشم این قدر ید عمل کنم تا به حال شکاف بین مهارت واقعی ام در کاری و میزان مهارتی که طالبش بودم تا این حد مأیوس کننده و عمیق نبوده است.
و خب، من آنجا در رختخوابم در نخستین ساعات صبحگاهی دراز کشیده و نگران لحظه ای بودم که دخترم جگر گوشه ام که سالها در حسرت داشتنش بودم از خواب بیدار شود در ذهنم به دنبال راهی بودم که با موجود کوچکی که تمام مدت مثل دیوانه ای عصیانگر به نظر می رسید ارتباط برقرار کنم. برای این افتضاحی که به بار آورده بودم، در پی راه نجات بودم.

بسیاری از مراجعانی که از مطب هر کدام از ما سر در‌می‌آورند، فکر می‌کردند که روابطشان را به درستی پیش می‌برند؛ چرا که از چهارچوب‌های نسل‌های گذشته فاصله می‌گرفتند، تمرکزشان را بیشتر روی پیشرفت کاری و تجربیات می‌گذاشتند تا ‌دار_شدن و قراردادهای رسمی و بعد از « » سراغ می‌رفتند. بااین‌حال، همیشه اوایل یا اواسط دهۀ چهارم زندگی‌شان، سروکله‌شان در مطب ما پیدا می‌شود. چرا؟ چون برای اولین بار به این نتیجه می‌رسند که رابطه‌شان را دوست ندارند و از دست زندگی‌شان کلافه شده‌اند، اما درعین‌حال می‌دانند که یک جداییِ دیگر راه‌حلش نیست. آنها متوجه یکدر رابطه‌شان می‌شوند؛ پس بالاخره در آینه نگاه می‌کنند و این سؤال را از خودشان می‌پرسند: «چگونه می‌توان رابطۀ ماندگاری داشت؟»در کتاب تقصیر هر دوی ماست، جان و ونسا رابطه‌شان را زیر ذره‌بین می‌برند تا خوانندگان رابطۀ را بهتر درک کنند: روابطشان در گذشته چگونه بوده؟ کدام‌یک از آسیب‌های روحی را وارد رابطۀ جدیدشان کرده‌اند؟ چگونه با یکدیگر پیشرفت می‌کنند تا یک ورا پرورش دهند؟واقعیت حیرت‌آور این است کهبیشتر به شما مربوط می‌شود تا شریک زندگی‌تان. بیشتر چالش و پیشرفت مطرح است تا راحتی و آسودگی. رابطه در خواب‌وخیال رشد نمی‌کند؛ بلکه در خاک ارتباط، کنجکاوی، صبر و درک ریشه می‌دواند.