سوفی کینسلا، نویسنده طناز و محبوب انگلیسی را با رمان‌های جذاب و پرماجرا می‌شناسند. نویسنده‌ای که با نثری صمیمی و روایتی روان، دنیای زنان و دغدغه‌های امروزی آنها را روایت می‌کند. او با رمان «من رو یادت هست» ماجرایی متفاوت و خاص را تجربه کرده است.
«من رو یادت هست» رمانی است که ماجراهای آن شخصیت اصلی‌ کتاب و خواننده را به یک اندازه غافل‌گیر می‌کند! چه می‌شود اگر یک روز از خواب بیدار شویم و زندگی‌مان را به یاد نیاوریم؟ سوفی کینسلا در پی پاسخ همین پرسش است.

رمانی سرشار از شور و هیجان،احساس،تراژدی و زیبایی که به شکل حیرت انگیزی زندگی طراح معروف مد،کوکو شنل را به تصویر می کشد. دختر بلندپرواز و بااستعداد زنی تعمیرکار لباس؛ کسی که صنعت مد را به‌کلی متحول کرد، امپراتوری جهانی خود را بنا نهاد و تبدیل به یکی از تأثیرگذارترین و جنجالی‌ترین شخصیت‌های قرن بیستم شد.
گابریل شنل که در فقر و در منطقه‌ای روستایی به دنیا آمد، بعد از مرگ مادر، همراه با خواهران و برادرانش به یتیم‌خانه فرستاده شد. در آنجا راهبه‌ها استعداد استثنائی او را در خیاطی پرورش دادند؛ استعدادی که بعدها زندگی این زن جوانِ پرشور را در مسیری سوق داد که با دوران مشقت‌بار کودکی‌اش کاملاً متفاوت بود. او خود را به کوکو_خیاط زنانه و گاهی خواننده‌ی اشعار عاشقانه تبدیل می‌کند. دختر موخرمایی ریزنقشی مالامال از آرزو؛ با درخششی که توجه یک جوان ثروتمند که بعدها عشق زندگی‌اش می‌شود را به خود جلب می‌کند.او خود را غرق در ثروت و رفاه می‌کند و تجربه‌ی آزادی و آسایش، خلاقیتش را شکوفا می‌کند. اما سرنوشتش را زمانی کشف می‌کند که معشوقش او را به پاریس می‌برد.
طرح‌های شیک و مینی‌مالیستی کوکو شنل که در تضاد با مدل‌های پرتکلف و کرستی قدیمی‌ست، نشان‌دهنده‌ی شادابی و اعتمادبه‌نفس زن مدرن دهه‌ی 1920 است. هم‌زمان با افزایش شهرت و توسعه یافتن کسب‌و‌کارش وارد جرگه‌ی سطح بالای جامعه و محافل هنری می‌شود، اما در تمام این سال‌ها شهرت و ثروت نمی‌تواند او را از اندوه برهاند. وقتی نازی‌ها پاریس را تسخیر می‌کنند، کوکو وادار به انتخاب‎هایی دشوار می‌شود.
رمانی جذاب درباره‌ی زنی استثنایی که زندگی دلخواهش را می‌سازد.
مادمازل شنل دنیای درونی زنی بلند پرواز را به کنکاش می کشد که قدرت،شور و بینش هنرمندانه خصلت بارزش بود.

همین‏ها، این‏ها، نمی‏بینی‏شان؟ تو نمی‏بینی؟ همه هستند، همه هستند. نمی‏بینی‏شان؟ کفن و قمقمه. نگاه کن، نگاه کن! «تشنه‏ای، تو تشنه‏ای برادرم. بنوش آب!» نگاه کن، نگاه کن! چه رستخیز روشنی! منم، تویی و دیگران. تویی، منم و دیگران. چه رستخیز روشنی. کلاه‏‏خود و چکمه و یراق. یکی به آفتاب می‏دهد سلام، یکی به آب. یکی به آسمان نیاز می‏برد، یکی به خاک. یکان‏یکان بروز می‏کنند، از پناه خاک، از شکَفت‏های درّه‏ی هلاک، از حوالی و حدودِ تپّه‏های تاک، تپّه‏ها و تنگه‏های کهنه و عمیق، پوده و عتیق، از درون خاک، از مغاک‏ها، مثل رویش و شکفتنِ عجیب سنگ‏ها و خارها. پوست‏‏پوست‏های خاک می‏شکَفت و می‏شکُفت از آن کسی ـ تنی. تنی که با کفن، تنی که بی‏کفن. بیرقی به دست یا نشانه‏ای به نوک نیزه‏ای. تکه‏پاره‏ای نشانِ رایتی ـ پاره‏ژنده‏ای؛ ژنده‏ای سیاه، ژنده‏ای سپید، ژنده‏ای کبود، سبز، ارغوانی و بنفش و سرخ و هر چه رنگ؛ رنگ‏ها پریده‏رنگ…