روس های قرن های پیش، سوار بر کالسکه با لباس های اشرافی همیشه در ادبیات کلاسیک روس به روشنی توصیف شده اند. در این داستان ها، اغلب خواننده ی روابط خانوادگی آدم های آن جامعه و مناسبات شان با یکدیگر بوده ایم. مناسباتی که آداب معاشرت و اشرافی گری بر آن سایه دارد. مهمانی های عصرانه، زن هایی که با لباس های بلند و فاخر، چتر به دست قدم می زنند، مردهایی که با لباس های رسمی در مهمانی ها شرکت می کنند، روابط کاری مردها در محیط های کاری با یکدیگر و رابطه ی زن ها با همدیگر در خلال مهمانی ها و حتی شیطنت هایشان، همه در داستان های کلاسیک روسی حضور دارند. با همین مضامین و فضا، لیو تالستوی داستان های سونات کرویتسر را روایت می کند.

آرزوهای بزرگ ، اثر چارلز دیکنز ، نویسنده شهیر انگلیسی ، شرح کاملی از وضعیت سیاسی اجتماعی دوران خود است و نویسنده حقایق اجتماعی را با بیانی لطیف به تصویر کشیده است.

وقایع کتاب که به صورت اول شخص و از قول شخصیت اصلی داستان، کودکی یتیم موسوم به “پیپ” نگاشته شده‌ است و از سال ۱۸۱۲، هنگامی که پیت فقط هفت سال دارد تا زمستان ۱۸۴۰، اتفاق می‌افتد.

آرزوهای بزرگ را می‌توان به نوعی زندگی‌نامهٔ  اول شخص چارلز دیکنز نیز دانست که همچون آثار دیگرش تجربیات تلخ و شیرین او از زندگی و مردم را نمایان می سازد.

«خلیل جبران از جریانات فکری مغرب زمین در دوره جوانی خود برکنار نبوده است؛ پیامبر او درباره همه مسائل حاد جامعه (مانند کار، دادوستد، قانون، آزادی، شادی و اندوه، خوبی و بدی، دیانت…) سخن می‌گوید. همه این سخنان بر این پایه استوارند که سرشت انسان ذاتا خوب است، و دشواری‌های زندگی او از اینجا ناشی می‌شوند که او هنوز تعارض‌های اساسی زندگی را به جا نیاورده و ماهیت کار و نظام زندگی را چنان که باید دیگرگون نکرده است.»