رمان من و استادم در سال ۲۰۱۳ در ترکیه به انتشار رسید. این کتاب یک رمانی تاریخی است که محور داستان آن حول شخصیت جهان، پسر‌بچه‌ای هندی می‌چرخد که پادشاه هند او را همراه با فیلش به دربار سلطان سلیمان عثمانی می‌فرستد. جهان در قصر سلطان سلیمان با مهرماه دختر سلطان آشنا شده و عاشق او می‌شود. دیدارهای پنهانی او با دختر سلطان، همزمان می‌شود با آشنایی جهان با معمار سینان که یکی از معماران معروف دربار سلطان سلیمان است و بسیاری از مساجد و بناهای تاریخی آن دوران را ساخته است. او در کنار معمار سینان به یادگیری فوت و فن معماری می‌پردازد و همراه با او در بسیاری از جنگ‌ها شرکت می‌کند و به ساختن پل‌ها و مسجد‌ها می‌پردازد.

این رمان از آن جهت اهمیت دارد که به واکاوی بخشی از تاریخ سلاطین عثمانی می‌پردازد. در جای‌جای رمان ردپای مردمانی از فرهنگ‌های مختلف دیده می‌شود، مردمی با مذاهب گوناگون که هرکدام به ‌شکلی بی‌طرفانه در ماجراهای داستان نقش دارند. توجه خاص شافاک به معماری اسلامی و رابطه‌ی گنبدها و مناره‌های بلند مساجد با عرفان و خداشناسی امری انکارناپذیر است.

رمان من و استادم داستانی است روایت محور. برخی از شخصیت‌‌های داستان واقعی و برخی دیگر خیالی هستند. شافاک سعی بر آن داشته تا با تم اجتماعی و عرفانی داستان را پیش ببرد. این کتاب تلاشی است برای آشتی دادن مذاهب و در کنار هم قرار دادن ملت‌ها. رابطه‌ی معماری بناها با درونمایه‌های فردی معمار سینان و جهان که نیم‌نگاهی به تکامل روحی انسان برای رسیدن به خدا دارد، یکی از جان‌مایه‌های رمان من و استادم است. شاید الیف شافاک با وارد کردن معمار سینان و جهان به جریان داستان، نظری هم به رابطه‌ی مراد و مریدی مولوی و شمس داشته است.

رمانِ «کتاب خم» زندگی پرفرازونشیب مردی است که به‌رغم میل درونی‌اش، به آنچه که او را از مسیر دلخواهش دور می‌کند تن می‌دهد. او سازگار نیست، سازشگر نیست، ناتوان نیست، اما با اندیشیدن مدام به درون و بیرون، خانه و جامعه و به هرآنچه که نقش او را کم‌رنگ می‌سازد، روزگار می‌گذراند و بی‌آنکه به خواسته‌ها و آرزوهای اصلی‌اش فعلیت ببخشد، ناخواسته همان راهی را می‌رود که «بیرون» پیش پایش می‌گذارد.

خطر برای من احضار شده بود. آرزویم آن را احضار کرده بود. چون روی آرزویم پافشاری می‌‌کردم. اما همان‌‌طور که دلم نمی‌‌خواست با آرزویم آرزوی کسی را نابود کنم، دلم نمی‌‌خواست کسی با آرزویش آرزویم را نابود کند. اما خود این‌هم که نمی‌‌خواستم آرزویم را کسی نابود کند آرزو بود. آرزویی که باید برای تحقق آن قدرت داشتم. قدرتی برابر یا حتی فراتر از قدرتی که آرزویم را (خواسته یا ناخواسته) تهدید به نابودی می‌‌کرد. کار همیشه وقتی خراب می‌‌شد که آرزوها (خواسته یا ناخواسته) به مرزهای هم تجاوز می‌‌کردند. زیاده‌‌خواه می‌‌شدند. اما واقعاً زیاده‌‌خواه می‌‌شدند؟