پیوتر پرسید: «شاید به خاطر زبان باشه؟ من کلمات رو بلدم اما باز نمی‌تونم اون‌طوری که دلم می‌خواد مقصودم رو بیان کنم. مثلاً تو انگلیسی وقتی دارم با تو حرف می‌زنم هیچ “تو”ی خاصی وجود نداره. تو انگلیسی فقط یه “تو” هست و من باید از همان “تویی” که موقع صحبت کردن با تو ازش استفاده می‌کنم، برای صحبـت با یـه غریـبه هم استـفاده کنم. این‌جوری نمی‌تونم صمیمیتم رو نشون بدم. من تو این کشور احساس غربت می‌کنم ولی وقتی فکرش رو می‌کنم می‌بینم حالا دیگه اگه برگردم کشور خودم، باز اون‌جا هم احساس غربت می‌کنم. اصلاً دیـگه خونـه‌ای ندارم که برگـردم. نه فامیـلی، نه جایـگاهی و دوست‌هام هم سه سال بدون من زندگی کردن. من دیگه هیچ جایی ندارم. بنابراین مجبورم وانمود کنم این‌جا خوشبختم. باید وانمود کنم همه‌چی… چی بهش می‌گید؟… معرکه‌اس.»