مي‌خواهي اين کتاب را بنويسم. خودت به من گفتي. از من خواستي. تمام شب، تمام طول شب، به اين مسئله فکرکرده‌بودي. تو نمي‌خواستي يا درست‌تر اينکه الان نمي‌خواستي بنويسم. لورانس اين کتاب را زماني بنويس که من مُرده‌ام. اين چيزي‌ست که به من گفتي.»

اگر براي تغيير تاريخ فقط يک فرصت داشتي… کجا مي‌رفتي؟ چه کاري مي‌کردي؟ چه کسي را مي‌کشتي؟

بن التون، نويسنده‌ي رمان‌هاي پرفروش بين‌المللي، در رمان «در اسارت زمان» خواننده را به سفر پرهيجاني در اروپاي اوايل قرن بيستم ميلادي مي‌برد.

روز اول ژوئن سال 1914 هيو استانتن، نظامي کهنه‌کار سابق و ماجراجوي پرآوازه، به معناي واقعي کلمه تنهاترين مرد روي زمين است. هيچکدام از کساني که زماني مي‌شناخته يا دوست‌شان داشته، هنوز به دنيا نيامده‌اند. حالا شايد هرگز به دنيا نيايند.

استانتن مي‌داند که جنگ بزرگ و هولناکي در راه است؛ جنوني جمعي و انتحاري که تمدن اروپايي را نابود مي‌کند و براي ميليون‌ها نفر در قرن پيش رو بدبختي و سيه‌روزي به ارمغان مي‌آورد. استانتن اين را مي‌داند چون آن قرن، براي او پيشتر به تاريخ پيوسته است.

اکنون بايد تاريخ را تغيير دهد. بايد از بروز اين جنگ جلوگيري کند. جنگي که با شليک يک تير آغاز مي‌شود. ولي آيا به‌راستي شليک يک تير مي‌تواند يک قرن کامل را به فساد و تباهي بکشاند؟ و در اين صورت، آيا شليک تير ديگري مي‌تواند مايه‌ي نجاتش بشود؟

داستاني عاشقانه و دلچسب و ماجراجويي نفسگير که خيال و واقعيت را به گونه‌اي شگفت‌انگيز به يکديگر پيوند مي‌دهد.

ماجراجويي معماري جوان به نام آرتور که در کمد لباس‌هايش با زني به نام لورن (شبح) که در واقع در بيمارستان در حالت کُماست روبرو مي‌شود و در ادامه براي انجات لورن پيوندي جادويي ميان آن‌ها شکل مي‌گيرد و اين فقط عشق است که مي‌تواند لورن را نجات دهد.

«معمولاً کمتر کتابي پيدا مي‌کنم که نتوانم زمين بگذارم، ولي باد مي‌داند را بلعيدم. اين کتاب سحرانگيز، پر از فضاهاي مختلف و دلايل قانع‌کننده است، کتابي است که براي مدت‌هاي طولاني ذهن را به خود مشغول مي‌کند.»

ـ ريس بوئن، نويسنده‌ي پرفروش‌ترين کتاب‌هاي نيويورک تايمز و کيندل مانند بچه‌ي توسکان، در مزرعه‌ي فارلي، و رمان‌هاي جاسوسي سلطنتي

«امي هارمن دوران سحرانگيز و محزوني از تاريخ را همراه با داستان عاشقانه‌ي تلخي خلق کرده است که بين زمان و اقيانوس‌ها اتفاق مي‌افتد. تصاوير جاندار وقايع تاريخي و شخصيت‌ها با مهارت در هم تنيده، داستاني هيجان‌انگيز خلق شده که به سختي مي‌توان کتاب را تا پايان روي زمين گذاشت.»

هيچ انساني همچون جزيره نيست.

هر انساني در تماميت خويش جزئي از يک قاره است.

قسمتي از بخش اصلي آن.

براي اولين بار که آيرين را در ساختمان خوابگاه دانشگاه کنار دستگاه قهوه‌ساز ديدم، زبانم بند آمد. اينکه چه اتفاقي افتاد! پاسخي برايش ندارم، فقط مي‌دانم که چيزي بين ما جرقه زد. چيزي که «دقيقاً درست» بود.

سرش را براي لحظه‌اي بالا گرفت… لحظه‌اي کوتاه که احتمالاً نويسنده‌ها آنِ مرگ توصيفش مي‌کنند… آخرين تصويري که در ذهنِ او ثبت شد ابرِ سفيدي بود با خال‌هاي درشت بنفش… رگِ خونيِ قطوري که پشت گردنِ شمس برجسته شده بود تير کشيد… رگي که مسافتي طولاني‌ طي کرده بود تا مشتي خون به مغزش برساند… نزديک به هشتاد هزار کيلومتر راه آمده بود براي تحويل دادنِ سهم ناچيزي از خون… انگار دوبار دورِ کره‌ي زمين چرخ خورده باشد… اما حالا بعد از اين همه راه، وقفه‌اي در کارِ رگ افتاد… خون به مغز شمس نرسيد…