زیباتر از پیش در این «روزن» حاصل طبع‌آزمایی احمد پوری در زمینه‌ی نوشتن داستان کوتاه در بیست‌سال اخیر است. احمد پوری مترجم شناخته‌شده‌ای که او را با ترجمه‌های زیبایش از شعرهای عاشقانه به یاد می‌آوریم، پیش از مجموعه‌ی روزن، در سه رمانی که منتشر کرده بود قصه‌هایی برآمده از عشق، سیاست و تاریخ را با تبحری که نشان از یک داستان‌نویس خبره داشت روایت می‌کرد.
.
– او حالا در «روزن» نیز از زبان راویانی که اکثرشان با محیط اطرافشان چندان راحت نیستند و احساس غریبگی می‌کنند، قصه‌هایی پرکشش که در زیرلایه‌ی خود امتزاجی از عشق و تنهایی و حسرت را پیش روی ما قرار می‌دهند. احمد پوری صمیمی و گرم قصه می‌گوید و دل‌نشین. داستان‌های او از دل بر آمده است

زنانگی من گره عجیبی خورده به لباس‌های چرکی که توی حمام تلنبار شده‌اند و به دکمه‌ی ماشین لباس‌شویی آبی‌رنگ کنار آشپزخانه که نشان می‌دهد در سی‌وهشت دقیقه لباس‌ها را می‌شوید و به نگاه مضطرب من که دودو می‌زند به سمت دقیقه‌ی ماشین لباس‌شویی که مثل روزشمار است برایم، روزشماری که سریع دارد می‌گذرد و من توان بلند شدن و پهن کردن لباس‌های شسته‌شده‌ی دکتر و دوقلوها را ندارم و زنانگی من عجیب شبیه نوچی عسل‌هایی است که به کابینت چسبیده، وقتی برای بی‌بی معجون درست می‌کنم
.
– گلاره عباسی در اولین رمانش «مریلین مونرو سر جردن» در ارائه‌ی اطلاعات به مخاطب مقتصدانه و هوشیارانه عمل می‌کند. ما لابه‌لای روایتِ مملو از تلاطم‌های درونی زنی که میل داشته بازیگر سینما شود، زنی که زیبا بوده، زنی که در اجتماع فعال بوده و حال هیچ‌کدام این‌ها نیست و در عوض در دو قطب شیدایی و افسردگی دست‌وپا می‌زند به خطری که سلامتی این زن را تهدید می‌کند پی می‌بریم و دلمان می‌خواهد برای او کاری کنیم. ما می‌دانیم که این زن بدحال است اما آیا اطرافیان این زن به بدحالی او واقف خواهند شد؟ باید خواند و دید

                                                                              بسمه تعالی

قسمتی از کتاب:

تمام دنیا و مافیهاش را هم اگر بِهِت بدهند به قیمت وَلو یک نیمه اشکِ بچه‌ای معصوم به چی و چی قسم که نمی‌ارزد. نه. به عطرِ چایی بین‌مان قسم که نمی‌ارزد.
آخر دیگر چی مانده برامان که قسم بخوریم بهش؟

درباره کتاب و نویسنده:

غزل سیب» مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه منیرالدین بیروتی است که همه در دهه‌ی 90 نوشته شده‌اند یا سیر نوشتنشان به مرحله‌ی نهایی رسیده است. آن‌چنان که از اطلاعات انتهای هر داستان برمی‌آید، هر کدام از داستان‌های این مجموعه چندین‌بار بازنویسی شده‌اند، صیقل خورده‌اند و در نهایت تبدیل شده‌اند به کلّی منسجم و یک‌پارچه که از منظر کیفیت روایی و کیفیت زبانی مثال‌زدنی هستند.

منیرالدین بیروتی راوی خستگی‌ناپذیری است که از نیمه‌ی دوم دهه‌ی هفتاد تاکنون از نام‌های معتبر و شناخته‌شده‌ی داستان ایران بوده است. او در رمان‌ها و مجموعه‌داستان‌هایش هم به «چه گفتن» توجه بسیار داشته و هم به «چگونه گفتن»؛ این توجه به «چگونه گفتن» اکنون بیروتی را صاحب صدا و سبکی خاص خود کرده است. آن‌گونه که هر کتابش در فضای ادبی ایران می‌تواند یک اتفاق محسوب شود.