برگه آلویی دهانم گذاشتم و از آشپزخانه سرکی در هال کشیدم؛ مامان و خاله فاطی تازه از مطب دکتر برگشته و گرم حرف زدن بودند. بیشتر خاله فاطی حرف می زد و مامان تایید می کرد. متوجه بودم که کم کم دارد سر خاله می رود زیر گوش مامان و صدای حرف زدنشان به پچ پچ تبدیل می شود. از اینجا به بعد حرف هایشان کاملا زنانه بود و جای ماندن من نبود! برای راحت کردن خیالشان که فال گوش نمی ایستم، برگه هایی که خاله فاطی برای عزیز جون آورده بود، برداشتم و بلند گفتم:
– مامان، به سر میرم پیش عزیز جون و می آم!

جای مامان، خاله جواب داد:
– برو دخترکم، اما دیر نیا تا بتونم قبل رفتن، یه دل سیر نگاهت کنم چشمم روشن شه.
مامان معترض شد که چرا خاله می خواهد زود برود و حین تک و تعارف آنها، من از خانه بیرون زدم. برگه های آلوی دیگری که سهم عزیز جون بود توی دهان گذاشتم و از پله ها پایین آمدم؛ خاله میدانست عزیز جون مشکل مزاج دارد و سهم برگه الوی عزیز همیشه نزدش محفوظ بود.

در خانه عزیزجون بسته بود، او با پا دردش تا بخواهد بلند شود و در را باز کند، جان از تنش می رود. باید مثل بیشتر وقت ها از در همیشه باز تراس، قدم به خانه عزیز جون بگذارم و او را دردسر ندهم. هنوز توی راهرو بودم و در حیص و بیص رفتن یا نرفتن به تراس سر می کردم که دستی نشست در قاب در و راهم را سد کرد. متعجب قدمی عقب برداشتم و چشمم گرد شد!
– به به، مربا خانوم، می بینم که زبون باز کردی و آنتن بازی درمی آری و آمار میدی به دایی!