از بچگی… از همان زمانی که دست راست و چپم را شناخته بودم، می‌دانستم در پس هر اتفاق خوبی یک ترسی، مثل شبح وجود دارد. همیشه ترسیده بودم چون تجربه نشان داده بود هروقت که آرامم و حالم خوب است، یک تندباد برای رسیدن به من و خراب کردن آرامشم تمام تلاشش را می‌کند.
خیلی وقت بود اما از این تندبادها خبری نبود، درست از وقتی که دیگر به هیچ بنی بشری دل نبستم. از وقتی فهمیدم آدم‌ها بدون وابستگی واکسینه می‌شوند و هیچ دردی از پا درشان نمی‌آورد، همان روزهایی که با سن کمم درک کرده‌بودم وابستگی… سهم مهلکیست که انسان را در برابر حوادث ضعیف می‌کند!
سال‌ها وابسته‌ی کسی نبودم، به کسی دل نبستم و هیچ عزیزی در قلبم نداشتم و حالا‌… یک نفر پرقدرت و توان، جای تمام این سال‌ها را داشت پر می‌کرد. داشتم دوباره ضعیف می‌شدم و این ضعف، مترادف بود با ترس! با تندباد، با خرابی!