سرش را براي لحظه‌اي بالا گرفت… لحظه‌اي کوتاه که احتمالاً نويسنده‌ها آنِ مرگ توصيفش مي‌کنند… آخرين تصويري که در ذهنِ او ثبت شد ابرِ سفيدي بود با خال‌هاي درشت بنفش… رگِ خونيِ قطوري که پشت گردنِ شمس برجسته شده بود تير کشيد… رگي که مسافتي طولاني‌ طي کرده بود تا مشتي خون به مغزش برساند… نزديک به هشتاد هزار کيلومتر راه آمده بود براي تحويل دادنِ سهم ناچيزي از خون… انگار دوبار دورِ کره‌ي زمين چرخ خورده باشد… اما حالا بعد از اين همه راه، وقفه‌اي در کارِ رگ افتاد… خون به مغز شمس نرسيد…