این که چرا تئاتر چنین مقامی را در ایران کسب می کند، پاسخ سر راستش می تواند مسئله سواد باشد. در سر آغاز مشروطه تنها پنج درصد شهر نشینان ایرانی با سواد هستند و تئاتر می تواند ابزاری کارآمد برای اندیشه های رهایی بخش در فرهنگی شفاهی باشد. پاسخ دیگری که البته سراسر این گفتار به آن نظر دارد و برای اثبات آن می کوشد، این است که زمانه تئاتر کراتیک در زمانه ای که انقلاب و سیاست خصلت تئاتری دارند، جای تعجب نباید داشته باشد که حرفه تئاتر چنین جایگاهی را کسب کند