رنج ما را دو تکه می­کند. وقتی کسی که رنج می­کشد، می­گوید: «خوبم…خوبم…» به این دلیل نیست که حالش خوب است. برای این است که خود درونش به خود بیرونش فرمان داده که واژه­ی «خوبم» را به زبان بیاورد. او حتا گاهی اوقات اشتباهی می­گوید: «خوبیم» دیگران فکر می­کنند که خودش و اطرافیانش را می­گوید، و لی این­طور نیست. او دو تکه­ی خودش را می­گوید: «خوبیم» دیگران فکر می­کنند که خودش و اطرافیانش را می­گوید، ولی این­طور نیست. او دو تکه­ی خودش را می­گوید: خود آسیب دیده و خود نماینده­اش. نماینده­ای که برای مصرف عمومی مناسب است! رنج، یک زن را دو تکه می­کند تا کسی را داشته باشد که برایش درد و دل کند، کسی که در دل تاریکی کنار او بنشیند، حتا وقتی دیگران- همگی- تنهایش بگذارند. من تنها نیستم. من به خودم آسیب رسانده­ام. اما از طرفی هنوز نماینده­ام را دارم. او ادامه خواهد داد، شاید بتوانم برای همیشه خود آسیب دیده­ی درونم را پنهان کنم و نماینده­ام را به دنیای بیرون بفرستم. او می­تواند لبخند بزند، دست تکان دهد، و کم نیاورد،؛ طوری که انگار هیچ اتفاق بدی نیفتاده، ما وقتی به خانه برسیم، می­توانیم نفس بکشیم. ما در میان جمع، برای همیشه به وانمود کردن ادامه خواهیم داد.