«خودکشی یکی از رفتارهای پرخطر در جامعه‌ی کنونی است که در زمره‌ی مسائل اجتماعی قرار می‌گیرد. تغییر ساختاری و جوان‌ترشدن کسانی که اقدام به این رفتار می‌کنند نیز بر اهمیت آن افزوده است. خودکشی نه‌تنها یک خسارت شخصی، بلکه یک خسارت اجتماعی نیز هست … با گسترش شهرنشینی و فروپاشی شبکه‌های خویشاوندی، ضرورت بازآفرینی و تقویت سرمایه‌ی اجتماعی، که موجب کاهش آسیب‌های اجتماعی ازجمله تمایل به خودکشی است، بیش‌ازپیش نمایان می‌شود … صنعتی‌شدن نیز به‌واسطه‌ی افزایش اغتشاش هنجاری موجب رقیق‌ترشدن انسجام منزلتی جامعه می‌شود. اما در این فرضیه که صنعتی‌شدن خودکشی را افزایش می‌دهد، بیش از آن‌که علت آن اغتشاش در نظم هنجاری باشد، نتیجه‌ی افزایش ناکامی افراد یا گروه‌هایی است که در نردبان ترقی جامعه‌ی مدرن با شکست مواجه شده‌اند. در این جامعه افراد آزمندانه برای کسب موفقیت رقابت می‌کنند. آنان که بیش‌تر تلاش می‌کنند، اگر شکست بخورند، ناکامی بیش‌تری خواهند داشت، پس احتمال بیش‌تری می‌رود که دست به خودکشی بزنند. جایی که فردگرایی نهادینه شده است، خودکشی انتخابی شخصی برای کسانی است که انتظارات‌شان برآورده نشده و این انتظارات هر چیزی می‌تواند باشد.»