همه ی ما در میان آشوب هولناک زمان در تقلاییم و می کوشیم تا بر این غول بزرگ چیره شویم. نیاکان ما نخست دریافتند که کاهلی عمرشان

را هدر می دهد. ایشان ابزاری ساختند تا بتوانند زمان را ثبت کنند، تقویم نوشتند تا فصول را بهتر بشناسند و در کل وقت را دریابند. اما ایشان

به زمان ساعت غذا نمی خوردند و با آن نمی زیستند، بلکه فقط آن وسایل را مانند هر ابزار دیگری به کار می گرفتند. رفته رفته بر شتاب زندگی افزوده شد

و زمان به واحدهای ریزی مبدل شد که مانند سکه های خرد از دست بر زمین می ریخت و این هرز رفتن مترادف بود با هدر رفتن عمر. ت ّت در مصرف

آن نیز مانند هر خسّوقت طلاست؛ آری، اما خس دیگری است. آلن لایتمن فیزیکدانی است که رمان رؤیاهای انیشتین را نوشته است، رمانی که شرحی

است از کشف قانون نسبیت زمان یا تئوری زمان. او مانند یونانیان باستان معتقد به ی، ّی و کیفی است و گمان دارد که امروز زمان کمّدو زمان کم ساعت

و تقویم، زمان کیفی را در چنبر گرفته است. علت اما به سبک زندگی نو، نفوذ تکنولوژی تا خصوصی ترین لحظات و در ستایش برداشتن مرز اشتغال

و فراغت برمی گردد. نگارنده ی می کوشد تا جهانی را بشناسد که وفور ابزار جدید و اتلاف وقت تکنولوژی بی پایان و موبایل هوشمند آن را ساخته است

و در آن هیچ کس فراغت ندارد. هر فرد همواره در مسیر هجوم اطلاعات و رویدادهاست و همواره به وسیله ی شبکه ی تنومندی به جهان ی متصل است.

این گونه از اهمیت بازی و فراغت کاسته ّکم و بر فشار شتاب بی پایان اشتغالات بیهوده افزوده شده است