انسان در هر دوره به لحاظ شناخت و تصور و دريافتش از زندگي،‌ نوعي از داستان(قصه،‌رمانس، داستان كوتاه، رمان و ناول) را آفريده و ادبيات تخيلي شفاهي و نوشتاري را به وجود آورده است. هر كدام از اين انواع، تكنيك هاي بياني و شيوه هاي روايتي خود را داشته اند و همچون آينه هاي چندبعدي تحولات ذهني و رواني انسان را در طي قرن‌ها به نمايش گذاشته اند. كتاب “فرهنگ داستان نويسان” حاصل تجربه شصت سال عمر داستان نويسي من است و به گمانم در حكم نوعي “فرهنگ نامه ي داستان نويسي” به شمار مي‌آيد. فكر نمي‌كنم هيچ داستان نويسي از آن بي‌نياز باشد. به اين معنا كه اگر داستان نويس شيوه ي روايت درست داستانش را از آغاز بداند، بي ترديد نيمي از راه موفقيت خود را پيموده است چون با شناخت و آگاهي بيشتر داستانش را شروع كرده است.