آن شب گذشت و شب‌های بعدش،اما دریغ و افسوس که با گذشت همه آن شب‌ها،هرگز فراموشی به سراغم نیامد و من ناخواسته فقط و فقط به او فکر می‌کردم،بی‌آنکه او را ببینم حضورش را در کنارم احساس می‌کردم.حتی گاهی مثل آدم‌های گرفتار مالیخولیا با هم حرف می‌زدیم به ندرت می‌خندیدیم،بیشتر بحث می‌کردیم و بحث!و پایان همه‌ی بحث‌های‌مان تقاضای دوباره‌ی او بود و جواب منفی من