سالانه مبالغ هنگفتی صرف ساختن دورهمی‌های رادیویی، تلویزیونی و سینمایی می‌شود تا از مجاری رسمی، امید و شادی را به جامعه تزریق کنند و معمولاً قریب به اتفاق این برنامه‌ها جز پر کردن جیب «عمله‌های لودگی»، نتیجه‌ی دیگری ندارند. علت این امر را نه در خنده‌های جعلی و کیفیت نازل برنامه‌ها، که در بطن خود خنده باید جست: نیروی ویرانگری در این واکنش طبیعی بدن که با مهار زدنش شادکامی به جامعه‌ی افسرده و ترس‌خورده بازنمی‌گردد. کارتین فروزه، استاد فلسفه و دین دانشگاه کلگری کانادا و مدرس فلسفه‌ی تطبیقی، فلسفه‌ی فمینستی و فلسفه‌ی سیاسی، در این کتاب، غرب تا شرق فلسفه را در جست و جوی این نیروی ویرانگر می‌کاود. نیرویی که خنده را به دشمن هرگونه مرجعیت و سلسله مراتب مبدل می‌سازد. به همین علت، او بر کار فیلسوفان و مکاتبی تمرکز می‌کند که مرجعیت‌ها را به پرسش می‌گیرند: از نیچه و کیرکگور گرفته تا حکمت چین باستان و آیین بودیسم.‌