رمانِ «کتاب خم» زندگی پرفرازونشیب مردی است که به‌رغم میل درونی‌اش، به آنچه که او را از مسیر دلخواهش دور می‌کند تن می‌دهد. او سازگار نیست، سازشگر نیست، ناتوان نیست، اما با اندیشیدن مدام به درون و بیرون، خانه و جامعه و به هرآنچه که نقش او را کم‌رنگ می‌سازد، روزگار می‌گذراند و بی‌آنکه به خواسته‌ها و آرزوهای اصلی‌اش فعلیت ببخشد، ناخواسته همان راهی را می‌رود که «بیرون» پیش پایش می‌گذارد.

خطر برای من احضار شده بود. آرزویم آن را احضار کرده بود. چون روی آرزویم پافشاری می‌‌کردم. اما همان‌‌طور که دلم نمی‌‌خواست با آرزویم آرزوی کسی را نابود کنم، دلم نمی‌‌خواست کسی با آرزویش آرزویم را نابود کند. اما خود این‌هم که نمی‌‌خواستم آرزویم را کسی نابود کند آرزو بود. آرزویی که باید برای تحقق آن قدرت داشتم. قدرتی برابر یا حتی فراتر از قدرتی که آرزویم را (خواسته یا ناخواسته) تهدید به نابودی می‌‌کرد. کار همیشه وقتی خراب می‌‌شد که آرزوها (خواسته یا ناخواسته) به مرزهای هم تجاوز می‌‌کردند. زیاده‌‌خواه می‌‌شدند. اما واقعاً زیاده‌‌خواه می‌‌شدند؟