می روم و به بخش تاریک جاده میرسم .
نور چراغ قوه را دنبال می کنم .
جاده در تاریکی چقدر به نظرم طولانی می آید ؛ انگار هیچ وقت تمامی ندارد . همیشه از قدم زدن در شب می ترسیده ام ، ولی حالا فقط از خطرهایی که توی خانه ام هست حس وحشت دارم .
از بین این همه شب اگر امشب به من حمله شود ، چقدر خنده دار می شود ! بالاخره به انتهای جاده می رسم و به طرف چپ میدان می پیچم .
در راستای گذرگاه قدم می زنم ؛ روشن است ، ولی برای عابران پیاده طراحی نشده ، برای همین مجبور می شوم تا جایی که می شود در آب رو کنار جاده قدم بردارم .
ماشین ها با سرعت تمام رد می شوند و آن قدر نزدیک اند که حس میکنم تندبادی در درونم می پیچد . هرگز پیش ازاین اینجا قدم نزده ام ؛ هیچ دلیلی هم برای این کار نداشته ام . هربار که ماشینی می گذرد قلبم از جا می پرد .
خوب بدن آسیب پذیرم را ، که در چند میلی متری ابزارهای پرسرعت فولادی و لاستیکهاست ، می‌شناسم .
علف بلند و نم داری به پشت پاهایم می چسبد و کفش هایم خیلی زود خیس می‌شود.
نمی دانم اگر ماشین پلیس مرا در چنین جاده خطرناکی ببیند ، که پیاده‌روی می کنم ، می ایستد یا نه ؛ شاید حتی قانون شکنی باشد . اگر جلوم را بگیرند ، فکر نمی‌کنم بتوانم به آنها چیزی نگویم .
تا قوزک پایم را لای علف ها فرو میکنم و فحش میدهم .
از تلاش و استرس زیاد همین جور عرق می ریزم .