کازیمودو خونسرد بود و پلک نمی‌زد. امکان هر مقاومتی از وی سلب شده بود. کازیمودو کاملاً در اختیار شکنجه‌گران بود. هلش می‌دادند، می‌کشیدندش، بازش می‌کردند و باز می‌بستندش. در سیمایش جز تعجب وحشیانه یا ساده‌لوحانه چیزی خوانده نمی‌شد. می‌دانستند کر است، حال می‌پنداشتند کور هم هست. روی تختهٔ مدوّر به زانو نشاندنش؛ مقاومتی نکرد. بند و بستش را تعویض کردند؛ مقاومتی نکرد. فقط چون گوساله‌ای که از ارّابهٔ کشتارگاه سر و ته آویزانش کنند، گهگاه نفس‌نفس می‌زد.
ژان فرولو به دوستش گفت: کلّه‌پوک است. مثل سوسکی که تو جعبه گذاشته باشندش از همه‌چیز بی‌خبر است.