هنرمندان، کسانی هستند که لیبیدوی خود را چنان به بیان می‌رسانند که به خلق آثار هنری می‌انجامد، در حالی‌‌که، بیان همان لیبیدو در دیگران به بروز انواع روان‌رنجوری‌ها می‌انجامد.

به زعم فروید هنرمندان به ژرف‌ترین لایه‌های ناخودآگاهی دسترسی دارند، لایه‌هایی که  اسطورها هم در پی حکایت آن‌ها هستند.

او از این راه بر آن بود که ما امروزه یا باید اسطوره‌شناسی را روان‌شناسی کهن بنامیم یا روان‌شناسی را اسطوره‌شناسی نوین و یا این‌که مجموع این دو را یک‌جا روان‌اسطوره‌شناسی. نگارندگان از همین راه بر آن بودند که به تبیین روان‌اسطوره‌شناسی‌های هنری بپردازند، اما، نبود منبعی درخور در خصوص روان‌رنجوری‌های حادث از روایت‌های اسطوره‌ای از انجام این پژوهش ممانعت می‌کرد.

پس، آن‌ها نخست به تبیین فرهنگی در خصوص همین روان‌رنجوری‌ها شتافتند و “روان‌اسطوره‌شناسی‌؛ فرهنگ روان‌رنجوری‌های اسطوره‌ای” به همین دلیل تالیف شد، فرهنگی که در آن عمده‌ی روان‌رنجوری‌های حادث از روایت‌های اسطوره‌ای تبیین می‌شوند.