چوبک را می توان داستان نویسی ناتورالیست به شمار آورد. فساد، فقر ،دزدی ،فحشا، پلشتی ،روابط جنسی آلوده و عاری از عشق، مرگ و اسارت در مداری بسته درون مایه اصلی آثارش را تشکیل می دهد و شخصیت های این داستان ها اغلب، ولگردان و فواحش و دزدان و اساساً قربانیان تباهی جامعه هستند و او گاه از بیرون با توصیف دقیق و هوشمندانه و گاه از درون  با گفتارهای درونی شان آن ها را می شناساند……
در این میان او با تکنیکی که بی شباهت به عکاسی نیست می کوشد به جای توضیح و گزارش، با توصیف جزء به جزء پدیده ها، تصویری واقعی از زندگی ارائه دهد…
با این حال توصیف های درخشان، اجتناب از اِعمال نظرهای سیاسی رایج، احاطه به فرهنگ و زبان عامیانه و شیوه کتابت آن و بالاخره جسارت در بیان درونی ترین افکار و احساسات انسانی آثار وی را در زمره غنی ترین و قوی ترین داستان های فارسی قرار داد.
زبان و سبک خاص او تا حدودی مُلهِم از صادق هدایت اما دقیق تر از آن است. پویایی و سرعت این زبان متناسب با آهنگ قصه تغییر می کند و این از ویژگی های سبک اوست؛ سبکی که با او به اوج رسید و با او نیز از میان رفت.