مقدمه ی باشکوهی است بر سر راه سه گانه ی مهم مطرود ساموئل بکت. او بسیاری از مفاهیم اساسی اش را در همین چهار داستان یافت و پرداخت،

مسائلی که تا پایان در آثارش باقی ماند. در این داستان ها با راویان مفلوکی مواجه ایم که ناتوان از زیستن با دیگران و همچنین به سر بردن در انزوای مطلق اند. بشر به طرز ناگزیری به دیگران محتاج است و این نیاز چاره ناپذیر بر نفرتش می افزاید؛ ایشان مجبورند فاصله ی مناسبی با دیگری داشته باشند، اما هربار

این فاصله زیاد و کم می شود؛ هنگامی که آلونکی، خوکدانی که موش ها نیز از آن گریزان اند بهترین مسکن باشد، زیرا به دور از دید مردمان است و همواره

روزی یک بار در آن جا اغذیه از راه می رسد و با صرف کم ترین انرژی و بهداشت می توان قضای حاجت کرد. اما آوارگی سرنوشتی است محتوم و این گونه

پرسه زدن در گورستان در نزد این مطرودان خوش تر است از تردد در خیابان ها و جهان مردگان امن تر و پاک تر است از جوامع بشری. نفرت بکت

از شهرنشینان گرفتار آگاهی های گوناگون و تحقیری که بر دانش روا می دارد او را از جویس دور و به پروست نزدیک می کند. مطرود آغاز فرانسوی شدن

بکت است و پایان هنر مدرن در نزد وی. گریز از فرم است و سرخوردگی از حافظه. کودکی یگانه مسکن موجود است و خاطره گران بهاترین موجودی بشر