این کندوکاو درونی شخصیت اصلی رمان، زوال آدمی است که هیچ گاه با خودش تنها نبوده و در خیال پردازی های ماهرانه شخصی عاشق پیشه قلمداد می کرده است. او برای مقابله با واقعیات و رودررویی با آنها لحظه لحظه ی زندگی اش را همچون پلان های یک فیلم به تصویر می کشد که مخاطب از شنیدن آن به هیچ روی خسته نمی شود.

قطار نماد زندگی است، حرکت ها و سکون هایش از آن جهت به زندگی شباهت دارد که همچون زندگی تولد و مرگ را با هم دارد.

این رمان در قطار روایت می شود. لئون دلمن ماجرای عاشقانه اش که در همین قطار شروع شده را در ذهن به تصویر می کشد و مخاطب نیز به عنوان یکی از مسافران قطار پاریس- روم در کوپه درجه ی سه حضور می یابد و نامی برای خود می گزیند.

میشل بوتور به عنوان یکی از پیشگامان “رمان نو” با نگاهی منحصر و نیم نگاهی به رمان سنتی توانسته به نوعی از “رمان نو” دست پیدا کند که در نوع خود بی نظیر است و در واقع او نویسنده ای صاحب سبک است که با شیوه ای کاملاً متفاوت از پیشگامان “رمان نو” محسوب می شود.