این رمان را فاکنر در 1930 – یک سال پس از «خشم و هیاهو» – نوشته است . خود مدعی بود که نوشتن آن را در ظرف شش هفته – آن هم با کار شبانه ، پای کوره آتش یک نیروگاه محلی – به پایان رسیده است و پس از آن هم دستی در آن نبرده است ؛ ولی ساختمان داستان و ظرافت پیوند های آن چنان است که خواننده گمان می کند باید بیش از اینها وقت و «عرق ریزی روح» صرف پروراندن آن شده باشد . در هر حال ، این رمان را بسیاری از منتقدان ساده ترین و در عین حال کامل ترین رمان فاکنر می دانند . برخی حتی آن را شاهکار او نامیده اند . آنچه مسلم است ، این رمان همیشه مدخل خوبی به دنیای شگفت و پرآشوب داستان های فاکنر به شمار رفته است ؛ اگر چه در مورد همین رمان هم باید گفت که سادگی آن تا حدی فریبنده است و دقایق و ظرایف آن غالبا در نگاه اول آشکار نمی شود.