هِدی لامار، زنی که یک‌تنه مرزهای زیادی را جابجا کرد. او با زیبایی مسحورکننده‌اش روی صحنهٔ تئاتر و سینما بر تاریخ هنر تأثیر می‌گذاشت و در پشت صحنه، اتفاقات جنگ جهانی دوم و روابط هیتلر با مقاماتش را تغییر می‌داد. با هوش و استعداد عجیبی که داشت، مهندس و مخترعی خودآموخته شد و در هر حوزه‌ای پا گذاشت، تأثیرگذار و خلاق بود.
این رمان بر اساس زندگی یکی از مهم‌ترین زنان تاریخ سینما و فرهنگ عمومی و حتی سیاست نوشته شده است و گیرایی فراوانش باعث می‌شود خواننده همه‌چیز را از دریچهٔ ذهن لامار ببیند و با تمام وجود احساس کند.
او بیش‌تر از بسیاری از مدافعان حقوق زنان برای کسب حق برابری با مردان جنگیده است و کم‌تر نامی از او برده می‌شود و از این رو، این رمان همچنین بخش‌های ناگفته‌ای از تاریخ مبارزات زنان را فاش می‌کند

می‌توانیم از اقتصاد کالاهای فرهنگی سخن بگوییم، اما این اقتصاد منطق خاص خود را دارد. جامعه‌شناسی در تکاپوی تعیین شرایط ظهور و پیدایش مصرف‌کنندگان کالاهای فرهنگی و سلیقه آن‌ها، و در عین‌ حال در تکاپوی توصیف روش‌های مختلف تصاحب و کاربست آن دسته از کالاهای فرهنگی است که در برهه خاصی جزو آثار هنری به ‌شمار می‌آیند؛ و نیز در پی توصیف شرایط اجتماعی شکل‌گیری شیوه‌هایی از تصاحب و کاربست این کالاهاست که مشروع پنداشته می‌شوند. ولی ما نمی‌توانیم کردوکارهای فرهنگی را به ‌طور کامل درک کنیم مگر این‌که «فرهنگ» را به معنای محدود و هنجارمند کاربردهای متداول، به مفهوم انسان‌شناختی «فرهنگ» پیوند زنیم، و سلیقه استادانه‌ای را که فقط چیزهای ناب و متعال را می‌پسندد، با علاقه بنیانی به طعم غذاها به یک چشم بنگریم. با این‌که ایدئولوژیِ کاریزما علاقه به فرهنگ مشروع را نوعی موهبت طبیعی قلمداد می‌کند، مشاهده علمی نشان می‌دهد که نیازهای فرهنگی محصول تعلیم و تربیتند: پیمایش‌ها ثابت کرده‌اند که همه فعالیت‌های فرهنگی (بازدید از موزه‌ها، رفتن به کنسرت‌ها، مطالعه و از این قبیل) و ترجیحات و سلیقه‌ها در ادبیات و نقاشی یا موسیقی، نخست پیوند تنگاتنگی با سطح تحصیل و درجه دوم با خاستگاه اجتماعی دارد.

به نظر می‌رسد «فروپاشی کمونیسم» در اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه نود میلادی، تأیید اعتقاد دیرینه افرادی باشد مبنی بر این که سرمایه‌داری شرط طبیعی زندگی انسان‌ها، و با قوانین طبیعت و تمایلات پایه‌ای انسان منطبق است و هر انحرافی از این قوانین و تمایلات طبیعی تنها به فلاکت و بدبختی می‌انجامد.
سرمایه‌داری نظامی است که کالاها و خدمات، تا پایه‌ای‌ترین مایحتاج زندگی، برای مبادلة سودآور تولید می‌شوند، در حالی که حتی نیروی کار انسان کالایی برای فروش در بازار است، و تمامی بازیگران اقتصادی به بازار وابسته‌اند. این موضوع نه تنها در باره کارگران که باید نیروی کار خود را برای مزد بفروشند، بلکه در باره سرمایه‌دارها که برای خرید وسایل لازم خود از جمله نیروی کار و فروش محصولات برای کسب سود به بازار وابسته‌اند، نیز صدق می‌کند. سـرمایـه‌داری از هـر نـوع صورت‌بنـدی دیگر اجتـماعی متفاوت است، زیـرا تولیدکنندگان برای دسترسی به وسایل تولید به بازار وابسته‌اند.