مهندس جانان نیک پور، دختر غیور ایلیاتی، مدیریت پروژه‌ی سنگینی را بر عهده دارد تا بتواند، با کسب درآمد بالا، از راز خانوادگی‌اش،

به‌خوبی حمایت کند! در این راه، با وندور شرکت زیمنس (نماینده زیمنس) مهندس موسوی، دیداری دارند، کسی که جانان بایستی در این پروژه با او کار کند

و رضایت خاطر موسوی برای شرکت «دوار نیرو» و مدیر پروژه‌اش؛ جانان، پوئن بسیار مثبتی است! مهندس موسوی که اصالتاً ایرانی است و مقیم آلمان،

در دیدار اول، بسیار محترمانه و دوستانه با جانان برخورد می‌کند و مکالمات خوبی دارند برای شروع یک همکاری دوجانبه اما، در دیدار دوم،

وقتی که در محیط اجرای پروژه هستند، کارشکنی‌های موسوی شروع می‌شود و جانان می‌ماند، با دشمنان بی‌حدواندازه‌اش که در روایت یک به یک

سروکله‌شان پیدا می‌شود و مهندس موسوی بدقلق که ‌گویا گذشته‌ای بسیار تلخ و دردناکی داشته است! این دو، بنا به دلایلی، در طول قصه،

در جاده‌ای صعب‌العبور همسفر می‌شوند، سفری که حدود چند ماهی طول می‌کشد و عاشقانه‌هایی که در طول سفر رخ می‌دهد،

اما این‌ها نه پایان قصه است و نه همه قصه…

عقیق که چند سالی می‌شود فداکارانه خود را وقف زندگی خواهرها و برادرهایش کرده، بر اثر اتفاقی کوچک پی می‌برد که این میان از محبت و سادگی‌اش سوءاستفاده شده و او پاسخ مناسبی در جواب این چند سال فداکاری نگرفته و حالا که پا به سی‌سالگی گذاشته و تجربه‌های ناموفقی داشته، تنهاست. نه شغل ثابتی دارد و نه آینده‌ی تأمین ‌شده‌ای. او تصمیم می‌گیرد خود را از این شرایط نجات دهد، اما انگار لازم است برای این منظور با یک سری از آدم‌ها و اتفاقات گذشته روبرو شود.

دو مرد، دو رفیق مامور می شوند که به صورت مخفیانه وارد باند تولید مواد مخدری شوند که سر دسته شان مخفیانه سالهاست فعالیت می‌کند.

ماموریت آن‌ها پیدا کردن این سر دسته و کشف هویت اوست. در این راه سارا دختری که تشنه انتقام برادرش است با آن‌ها همراه می شوند

و این سه نفر ماجراهای نفس گیری را در کنار هم پشت سر می‌گذارند.

پرستو بی‌باک، باز هم برای خودش دردسر درست کرده است، دردسری که اگر خانواده‌ی مادری‌اش بشنوند مجبور است جل و پلاس کارگاه قالیبافی‌اش را جمع کند! هم خودش برای همیشه برگردد تهران، هم خانه‌ی سنتی ماجون تبدیل شود به مهمانپذیر! فرش‌هایش را بدون سند و مدرک فروخته به پیرمردی که از او فقط سنگ قبر جا مانده…

روزبه جهانگیری، تاجر جوان اما پر تجربه‌ی فرش، بعد از گذشتن چند ماه، هنوز ساهپوش پدرش است! پدری که هیچ‌وقت روی خوش به کار او نشان نداده و سعی کرده تا جایی که می‌شود خود را آلوده‌ی کار او نکند… درست در همین بحبوحه که روزبه جهانگیری است و هزار مشغله کاری و خانوادگی، کسی مثل اجل معلق جلوی راهش سبز می‌شود که “پولمو بده!” کسی که شک ندارد با ادعای دروغینش قصد تلکه کردن خانواده‌ی آن‌ها را دارد، وگرنه عزت‌اله‌خان خدابیامرز را چه به فرش، آن‌ هم فرش دستی!