آن چه بیشتر مردم نمی دانند، این است که وقتی در مورد تجربه ای فکر می کنند که بار عاطفی بالایی دارد، درواقع دارند مغز را مجبور می کنند که همان دنباله ها و الگوهای قبلی را اجرا کند؛ آن ها با تقویت این مدارها و تبدیل آن ها به شبکه های قوام یافته، مغزشان را در گذشته سیم پیچی می کنند. آن ها هم چنین همان مواد شیمیایی قبلی را در مغز و بدن (به میزان متفاوت) تکثیر می کنند، گویی که همان رویداد را دوباره در این لحظه تجربه می کنند. این مواد شیمیایی بدن را عادت می دهند که احساس را بیشتر به خاطر بسپرد. هم نتایج شیمیایی فکر و احساس و احساس و فکر و هم فعالیت و سیم پیچی نورون ها باعث می شوند مغز و بدن شرطی شود و وارد یک مجموعه ی متناهی از برنامه های خودکار گردد.

ما می توانیم یک رویداد گذشته را بارها و بارها زندگی کنیم، شاید هزاران بار در طول عمر. همین تکرار ناخودآگاه است که بدن را عادت می دهد تا این حالت عاطفی را به خاطر بسپرد، درست همان طور که ذهن ناخودآگاه این کار را انجام می دهد و شاید حتی بهتر از آن.

وقتی بدن بهتر از ذهن ناخودآگاه به خاطر می سپرد ـ یعنی وقتی بدن تبدیل می شود به ذهن ـ عادت شکل می گیرد.