من ، شماره سه بیماری است بی زبان و ساکن در تیمارستانی من، شماره سه که از اهالی آن جا هیچ کس نام حقیقی او را نمی داند

و از سر اتفاق وی را چنین می نامند. شماره ی سه اسم ندارد، جز خودش کسی نمی داند چه تجربه کرده است و چه شده که کارش به چنین

مکانی کشیده است؛ او فقط حرف نمی زند، فریاد نمی زند و هیچ نمی گوید و همین امر وی را بهترین شنونده ی سخنان اطرافیان کرده؛ چون سخن ن

می گوید، محرم اسرار بسیاری است و فقط گاهی که دیگران اصرار کنند با کشیدن نقاشی از جهانش با ایشان می گوید، اما همه چیز را که نمی توان

به نقش کشید. پس روایت شماره ی ر از ُ سه روایت ذهنی است گرفتار چارچوب تنگ تیمارستانی پ مجانینی که هر یک سرگذشتی غریب دارند و

بعضی هنوز سودای آزادی و رهایی و حتی عشق را در سر می پرورانند و بعضی دیگر جنون را پذیرفته و سر وقت قرص و دوای شان رهیاهویند و ُ را

می خورند؛ پزشکانی که گرفتار این دوزخ پ کارمندان و نگهبانانی که گرفتار ملالی مضاعف اند در این میان. درست در این وقت جهان دگر می شود و

نظم کهنه منسوخ می گردد و دوران غریب بی نظمی آغاز می شود. دوستان شماره ی سه اما هنوز امیدوارند، هر چند نیک ردن بهتر است از این

زندگی؛ این چنین ُ می دانند که گاهی م شماره ی سه می کوشد دست به کنش بزند و رابطه ای بیابد تا فردیتش را بازیابد در جهانی که هیچ چیز

آن با وی در پیوند داستان جستن و یافتن هویتی است سه من، شماره نیست. که همگان در انکارش می کوشند.

به یکدیگر می‌رسیم و از کنار هم می‌گذریم. یادی ـ چیزی از خودمان در دیگری باقی می‌گذاریم یا باقی نمی‌گذاریم؛

و هر کدام به محض گذر از کنار شانه‌ی هم در پاشنه‌ی پای دیگری گم می‌شویم؛ چه اهمیتی دارد!