مقدمه ی باشکوهی است بر سر راه سه گانه ی مهم مطرود ساموئل بکت. او بسیاری از مفاهیم اساسی اش را در همین چهار داستان یافت و پرداخت،

مسائلی که تا پایان در آثارش باقی ماند. در این داستان ها با راویان مفلوکی مواجه ایم که ناتوان از زیستن با دیگران و همچنین به سر بردن در انزوای مطلق اند. بشر به طرز ناگزیری به دیگران محتاج است و این نیاز چاره ناپذیر بر نفرتش می افزاید؛ ایشان مجبورند فاصله ی مناسبی با دیگری داشته باشند، اما هربار

این فاصله زیاد و کم می شود؛ هنگامی که آلونکی، خوکدانی که موش ها نیز از آن گریزان اند بهترین مسکن باشد، زیرا به دور از دید مردمان است و همواره

روزی یک بار در آن جا اغذیه از راه می رسد و با صرف کم ترین انرژی و بهداشت می توان قضای حاجت کرد. اما آوارگی سرنوشتی است محتوم و این گونه

پرسه زدن در گورستان در نزد این مطرودان خوش تر است از تردد در خیابان ها و جهان مردگان امن تر و پاک تر است از جوامع بشری. نفرت بکت

از شهرنشینان گرفتار آگاهی های گوناگون و تحقیری که بر دانش روا می دارد او را از جویس دور و به پروست نزدیک می کند. مطرود آغاز فرانسوی شدن

بکت است و پایان هنر مدرن در نزد وی. گریز از فرم است و سرخوردگی از حافظه. کودکی یگانه مسکن موجود است و خاطره گران بهاترین موجودی بشر

امروزه زندگی زنان در شهرهای بزرگ با مسائل نوینی گره خورده است. دیگر فقط ذکر عشق و تنهایی یا خواستگار و گرفتاری در حلقه ی

خویشان و اقوام در میان نیست. اکنون زن شهرنشین گرفتار مشکلات کاری و دانشگاهی و اقتصادی است؛ او همچنان که به فرزندانش و آینده ی

ایشان می اندیشد مجبور است بکوشد بحران های کاری اش را پشت سر بگذارد، درباره ی زندگی و کار و روزمرگی بیندیشد، به دنبال جای پارک

اتومبیل باشد یا سوار مترو شود و در گرما و سرما در تقلا باشد تا شاید وقت غروب قراری بگیرد؛ این چنین است که گاه کارش به ادارات می کشد

و گرفتار یکنواختی ملال آور آن می شود و گاه به دست فروشی می رود و همچنان که صورت به سیلی سرخ می کند، مانده است که با زندگی اش

و مردش و فرزندانش چه کند. گاه نیز شدت گرفتاری به حدی گریز و او مجبور است ِ است که به مخمصه ای می ماند بی راه به دور از چشم محرمانش

تصمیم بگیرد و دست به عمل
تمساحی زیر پوستم بزند و درد بکشد. راوی مجموعه داستان نیز از جنس چنین زنانی است که می کوشد مصایب زندگی از طراوت حیاتش نکاهد،

در دشواری راهی بجوید یا به طریقی نو برود یا معنایی از این همه بیابد تا شاید امروز فردا شود و باز روز از نو روزی از نو.