تختی درباره‌ی نام خانوادگی‌اش نوشته است: پدربزرگم توی دکانش روی تخت بلندی می‌نشست

و به همین جهت مردم خانی‌آباد اسمش را گذاشته بودند حاج قلی تختی و همین اسم به ما هم منتقل شد و نام خانوادگی من همین است.

تختی‌ها خانواده‌ی نام‌آشنایی در خانی‌آباد بودند… .

«به هتل آتلانتیک خوش آمدید آقای تختی. چیزی به پایان روز جمعه، 15دی ۱۳۴۶، نمانده است که وارد هتل می‌شوید.

تا دو روز دیگر صحنه‌ی مرگ شما در این هتل اجرا خواهد شد.»
این شروع روایتی جسورانه، دقیق و متاثرکننده از زندگی و مرگ یکی از بزرگترین قهرمانان کشتی ایران و جهان است.
غلامرضا تختی بدون شک یکی از چهره‌های منحصربه فرد تاریخ معاصر ایران است. او را می‌توان در قامت یک کهن‌الگو تصویر کرد؛ پهلوان،

مرشد و عیاری که در حافظه تاریخی ملت ما ماندگار شده است. طبیعی است که مثل هر اسطوره‌ی دیگری، پیرامون او هم مکرر افسانه‌‌پردازی و شایعه شده است.

همین امر چهرۀ واقعی او را در پرده‌ای از ابهام باقی گذاشته و حقیقت مرگ و زندگی او را رازآلود و مکتوم ساخته است.