یک کلمه فقط چند حرف نیست.
یک باغ فقط چند درخت تنها نیست.
یک درخت خشکیده، فقط یک درخت نیست.
چشمه‌ها بر سینهٔ رودخانه‌ها آرام می‌گیرند.
جای هزاران پا بر جاده مانده است.
کوه‌ها، ایستاده تماشا می‌کنند.
سنگ‌ها غمگین می‌شوند.
بادها رازها دارند.
درخت تادانه، اسب می‌شود.
و
در دنیای خاموشان، افسانه‌ها، قصه می‌زایند و قصه‌ها، داستان می‌شوند.

«خاموشان» قصهٔ آدم‌هایی‌ست که بوده‌اند، اما دیگر نیستند؛ شاید هم هنوز در سایه‌ها، در زمزمه‌های باد، در چشمان بستهٔ خواب‌زدگان، زنده‌اند.
این داستان‌ها از دلِ زندگی‌های خاموش‌شده برآمده‌اند؛ قصه‌هایی که گاهی به نجوایی در باد، گاهی به سایه‌ای لرزان پشت پنجره، و گاهی به ردِ پایی در مه می‌مانند.
مرگ در این قصه‌ها پایان نیست؛ حضوری است گرم و نزدیک، آن‌چنان که انگار در کنارمان نفس می‌کشد. شاید خاموش شده باشند، اما هنوز شنیده می‌شوند، هنوز دیده می‌شوند، هنوز در تاریکیِ شب، درست پیش از آن‌که پلک‌ها بسته شوند، از گوشهٔ چشم پیدا هستند

و اما: دنیای پساخاموشان، دنیایی دیگر

خواهد بود؛ دنیایی پر از عشق و اسطوره، نفرت و افسانه و رودها و سفالینه‌ها و غارها و البته استخوان‌های قصه‌گوی آدم‌ها.