کتاب شکوه در واقع یک داستان استعاری و سراسر طنز سیاسی است که وقایع سیاسی زیمبابوه (به‌ویژه سقوط رابرت موگابه در ۲۰۱۷ و دوران پس از او) را با استفاده از شخصیت‌های حیوانات روایت می‌کند. زبانش به‌طرز کاریکاتور‌گونه‌ای زنده و شاعرانه است، و ساختار روایی‌اش پر از تغییر زاویه دید و مونولوگ‌های جماعتی است. سبک بولاوایو در این کتاب ترکیبی‌ست از خشونت سیاسی، طنز بی‌رحم، و نوعی تجربه‌گرایی پسادراماتیک در متن.
مثل یک آشوب‌نامه‌ی حیوانی است که به شکلی بی‌پروا نقشه‌برداری از قدرت، فساد، و امید جمعی را انجام می‌دهد. این رمان، گذر خونین یک ملت را از دیکتاتوری به وعده‌های توخالی آزادی، با زبانی سرشار از هجو و سرکشی بازگو می‌کند — جایی که سگ‌ها، بزها، و اسب‌ها حرف می‌زنند اما پشت همه‌شان، انسانِ سیاست‌زده دیده می‌شود. بولاوایو اینجا اورول را به میدان بازمی‌گرداند ولی ضربان خشونت آفریقای معاصر را در آن تزریق می‌کند.

شکوه، رمانی است که در آن حیوانات فرمان می‌دهند، صدا می‌زنند، دروغ می‌گویند و انقلاب می‌کنند، اما سایه‌ی انسان، ویرانگر و تشنه‌ی قدرت، همه‌جا حضور دارد. نوآیلا بوالیلو با زبانی پرکشش و شوخ‌طبعی‌ای که حد مرز نمی‌شناسد، تاریخ سیاسی زیمبابوهِ معاصر را ‌به شکلی تمثیلی بازمی‌نویسد؛ از روزهای سقوط یک دیکتاتور تا وعده‌های شیرین و پوچ آزادی.

این کتاب یک فریاد جمعی است: بی‌امان، بی‌وقفه و بی‌رحم؛ پر از صحنه‌هایی که بین خنده و خشم معلق‌اند. گرگ‌ها، بزها و اسبان سخن می‌گویند، اما حقیقتی عریان پشت این نقاب حیوانی پنهان است — حقیقتی درباره‌ی چرخه‌ی قدرت، فساد، انقلاب و تکرار تراژدی.

شکوه نه فقط خوانده می‌شود، بلکه تجربه می‌شود: مثل عبور از میدان نبردی که در آن هر شعار، هر وعده و هر خون‌ریزی، بوی واقعیت امروز جهان را می‌دهد.