یک کلمه فقط چند حرف نیست.
یک باغ فقط چند درخت تنها نیست.
یک درخت خشکیده، فقط یک درخت نیست.
چشمه‌ها بر سینهٔ رودخانه‌ها آرام می‌گیرند.
جای هزاران پا بر جاده مانده است.
کوه‌ها، ایستاده تماشا می‌کنند.
سنگ‌ها غمگین می‌شوند.
بادها رازها دارند.
درخت تادانه، اسب می‌شود.
و
در دنیای خاموشان، افسانه‌ها، قصه می‌زایند و قصه‌ها، داستان می‌شوند.

«خاموشان» قصهٔ آدم‌هایی‌ست که بوده‌اند، اما دیگر نیستند؛ شاید هم هنوز در سایه‌ها، در زمزمه‌های باد، در چشمان بستهٔ خواب‌زدگان، زنده‌اند.
این داستان‌ها از دلِ زندگی‌های خاموش‌شده برآمده‌اند؛ قصه‌هایی که گاهی به نجوایی در باد، گاهی به سایه‌ای لرزان پشت پنجره، و گاهی به ردِ پایی در مه می‌مانند.
مرگ در این قصه‌ها پایان نیست؛ حضوری است گرم و نزدیک، آن‌چنان که انگار در کنارمان نفس می‌کشد. شاید خاموش شده باشند، اما هنوز شنیده می‌شوند، هنوز دیده می‌شوند، هنوز در تاریکیِ شب، درست پیش از آن‌که پلک‌ها بسته شوند، از گوشهٔ چشم پیدا هستند

و اما: دنیای پساخاموشان، دنیایی دیگر

خواهد بود؛ دنیایی پر از عشق و اسطوره، نفرت و افسانه و رودها و سفالینه‌ها و غارها و البته استخوان‌های قصه‌گوی آدم‌ها.

وقتی آلبوم نی‌نوای حسین علیزاده منتشر شد، عده‌ی بی‌شماری فارغ از انگیزه‌های سازنده‌اش‌ آن را به ماجرای کربلا گره زدند. نی‌نوا درواقع صرفاً خاطرات شخصی علیزاده به زبان موسیقی بود، ولی از آن‌جا که خیال حدومرز نمی‌شناسد او این آزادی را برای شنونده‌ی آلبومش قائل شد تا برداشت خودش را کند. اغلب هنرمندان و نویسندگانی هم که گوشه‌ی چشمی به ماجرای کربلا داشته‌اند در همین مسیر بوده‌اند؛ تاریخ را از چشم خود دیده‌اند و درنهایت قصه‌ی خود را ساخته‌اند. اما نقد ادبی که حالا کم‌وبیش برای خودش در قفسه‌های کتاب‌فروشی‌ها بخش مستقلی دست‌وپا کرده به عاشورا چطور نگاه می‌کند؟ این همان کاری است که امیر خداوردی در صید مرغ سنگ‌خوار کرده است: بازخوانی واقعه‌ای مذهبی و حتی قدسی. او سعی می‌کند با استفاده از ابزارهای نقد ادبی به این دو پرسش پاسخ دهد که چرا و چطور انسان مؤمن در جهانی که در دست خداست به عاقبتی دردناک گرفتار می‌شود؟ صید مرغ سنگ‌خوار تحلیلی ادبی از روایت عاشوراست، ولی نه روایتی مثل همان واقعه‌‌ی تاریخی مشهور، بلکه مثل یک داستان خیالی.