این کتاب بازگشتی است به داستان‌های واقعی روزهای پس از جنگ، داستان‌هایی که درِگوشی روایت شدند و راویانشان قصد قصه‌گویی نداشتند، بلکه می‌خواستند از دوستانشان بگویند، از خویشان ناپدیدشده‌شان، از فقدان‌های جبران‌ناپذیر. این داستان‌ها حکایت‌هایی از دوران سکوت‌اند، زمانه‌ای که همه می‌ترسیدند مبادا دیگران بفهمند که آن‌ها هم می‌دانند. چهار روایتِ به‌ظرافت درهم‌تنیده، با زبانی مشترک و سبک‌هایی متفاوت، که درنهایت یک تصویر را می‌سازند: شکست.

همه‌ی آن‌چه در این کتاب روایت می‌شود حقیقت است، اما هیچ قطعیتی در کار نیست، زیرا که یقین نیازمند پذیرش است و پذیرش نیازمند آمار و ارقام. وحشت چنان بر همه‌چیز سایه افکنده بود که درنهایت تمام ترس‌ها، رنج‌ها و مصیبت‌ها تنها در یک چیز مشترک بودند: مردگان. اما مردگانِ دوران پس از جنگ فقط در ارقام رسمی خلاصه شده‌اند، هرچند اکنون زمان آن فرارسیده است که به یاد بیاوریم: ما می‌دانیم.