نقاشی‌های عجیب اثر پرفروش دلهره‌آوری است که ژاپن را به تسخیر خود درآورده است؛ برداشتی تازه و وهمناک از ژانر وحشت که در آن مجموعه‌ای از نقاشی‌های به‌ظاهر ساده خواننده را به درون شبکه‌ای از معماهای حل‌نشده و روان‌های فروپاشیده می‌کشاند.
کاوشی در دل تاریکی، جایی که چیزهای عادی معنایی هولناک به خود می‌گیرند…
طرح‌های زنی باردار در وبلاگی ظاهراً معمولی هشداری هولناک را در خود پنهان کرده‌اند.
نقاشی یک کودک از خانه‌اش پیامی از رازی شوم در دل خود دارد.
طرحی که قربانی یک قتل در واپسین لحظات زندگی‌اش کشیده است کارآگاه تازه‌کاری را به درون تونلی تاریک از حقیقتی وحشتناک می‌کشاند.
ساختار این رمان بر پایۀ نُه نقاشی کودکانه شکل گرفته که هر کدام سرنخی نگران‌کننده در خود دارند. اوکتسو خواننده را به کنار هم چیدن تکه‌های معمای هر نقاشی و کشف روایت پیونددهندۀ آن‌ها فرامی‌خواند. نقاشی‌های عجیب نخستین اثر پرفروش بین‌المللی اوکتسو، پدیدۀ ژاپنی یوتیوب در ژانر وحشت و معمایی، است؛ چهره‌ای مرموز و نقاب‌دار که اکنون به یکی از بحث‌برانگیزترین نویسندگان معاصر ژاپن بدل شده است.

فیلیپ ویلن، نویسندهٔ فرانسوی، متولد ۱۹۶۹.
در دانشگاه سوربن ادبیات مدرن خواند و در کنار نوشتن رمان، مقاله‌ها و رساله‌های زیادی منتشر کرده است. موضوع اصلی رمان‌های او روابط انسانی و عشق است که در هر رمان از زاویه‌ای تازه به این مسئله می‌نگرد؛ در آثاری چون بلای تمثال، زن بی‌وفا، پاریس، بعدازظهر و یک صبح زمستانی که جوایز مدیترانه، لاندرو، ژان فروستیه و فرانسوا موریاک را برای او به ارمغان آورده‌اند و بارها در تئاتر و سینما مورد اقتباس قرار گرفته‌اند.
شخصیت اصلی دختری با ماشین قرمز، اِما پارکر، دختر بیست‌سالهٔ یک دیپلمات آمریکایی است که برای تحصیل در رشتهٔ ادبیات مدرن وارد دانشگاهی در پاریس می‌شود و آنجا به یک نویسندهٔ سی‌ونه‌ساله دل می‌بندد. رابطهٔ آن‌ها وقتی دچار مشکل می‌شود که اِما به مرد می‌گوید که در اثر یک سانحهٔ رانندگی مشکلی غیرقابل جراحی در جمجمه‌اش به وجود آمده و احتمالاً کشنده است.

همه‏ چیز از شهری دیگر و زندگی‏ ای دیگر آغاز شد. به همین دلیل من نمی‏ توانم این داستان را آن گونه که دوست دارم بنویسم ــ

طوری که انگار هنوز آن‏جا و آن فرد دیگر هستم. صحبت‏ کردن دربارۀ خیابان‏ ها و چهره‏ ها آن‏طور که هر روز می‏ دیدم برایم دشوار است. زمان مناسب افعال را نم ی‏توانم پیدا کنم.

جوان بودم، با پاهایی تراشیده و نیرومند. کاش می ‏توانستم آن گونه شروع کنم که همینگوی جشن بیکران را تمام کرد.