انرژی هسته‌ای از همان نخستین روزهای به‌کارگیری‌اش در دنیای مدرن، میان چشم‌اندازهای امیدبخش و سایه‌های هراس‌آور نوسان داشته است. این دوگانگی پیشرفت و خطر بالقوه تا امروز نیز ادامه دارد و در دل این تنش همیشگی، برخی لحظات تاریخی بیش از بقیه، نقاب از چهره‌ی آسیب‌پذیر آن برداشته‌اند. بازخوانی دقیق این لحظات چالش‌برانگیز، گامی برای فهم محدودیت‌های دانش و تردید در خوش‌بینی‌های فناورانه است. «اتم و خاکستر: تاریخ جهانی فجایع هسته‌ای» اثر سرهی پلوخی پژوهشگر برجسته، به قلب تاریک‌ترین لحظات عصر هسته‌ای نفوذ می‌کند. او شش فاجعه‌ی مهم را با روایتی نفس‌گیر و مستند با تکیه بر اسناد معتبر، داده‌های مستند و گفت‌وگوهای دست‌اول روایت می‌کند و نشان می‌دهد که چطور ترکیب فناوری، سیاست و خطای انسانی می‌تواند به فجایعی تمام‌عیار منتهی شود. کتاب صرفاً گزارشی از شکست فناوری یا خطاهای انسانی نیست و نویسنده با نثری پرکشش، از واقعیت‌هایی پرده برمی‌دارد که گاه پشت دیوارهای سکوت و سانسور پنهان مانده‌اند.

کتاب در پس آینه؛ گفت‌وگو با محمود دولت‌آبادی و مهرآذر ماهر، سیاوش، سارا و فرهاد دولت‌آبادی نوشته لیلی گلستان است که با روایتی جذاب و شیرین ما را با نگاهی جدید به زندگی نویسنده پرآوزه کشورمان محمود دولت‌آبادی می‌برد. در ادامه چند خطی از مقدمه کتاب را باهم می‌خوانیم.

محمود دولت‌آبادی را برای اولین‌بار از پشـت شیشـه‌ی اتاق ضبط سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران دیدم. من طراحـی لباس برای تئاتر خوانـده بودم و حالا شـده بودم کارمند تلویزیون به‌عنوان طراح لباس برای تئاترهای تلویزیونی. نمایشنامه‌ای که پشت شیشـه‌ی اتاق ضبط در استودیو داشت تمرین می‌شد کاری از عباس جوانمرد بود و من طراح لباسش بودم. اسم نمایشنامه‌ را بعد از این‌همه سال یادم نیست. حدود پنجاه و چند سال می‌گذرد.
در میـان بازیگران جـوان لاغراندامی را دیدم با چهره‌ای اسـتخوانی و موهایی صـاف و کمرنگ. صدایی خش‌دار داشـت و خیلـی باحس بازی می‌کرد. نمی‌شناختمش. از کارگردان فنی پرسیدم این بازیگر جدید است؟ کارگردان فنی گفت اسمش محمود دولت‌آبادی است و جدید است.
باید به‌دلیل کارم تا آخر ضبط می‌نشستم به‌تماشا. پس نشستم.
جوانمرد راضی بود و خوشـحال. یادش به‌خیر. یاد تمام آن دوران کار در تلویزیون ملی به‌خیر.