سیلورستر عروسک را در مقابل خودش نگه داشت.

عروسک در قد‌و‌قواره‌ی کودکی کم سن‌و‌سال بود.

دست‌های عروسک را کاملاً باز کرد.

گفت: نمی دونم در چه نوع داستان عجیبی می‌تونستی باشی…

حناگفت: «تو هیچ‌چیز از بستنی نمی‌دانی.» آکاتاش به طعنه لبخندی زد و گفت:

«هِه، من سی سال روی آن کار کردم، از هر کس دیگری بیشتر می‌دانم در موردش.» حنا گفت:

«اگر چیزی می‌دانستی عاشقش می‌شدی. اصلاً می‌دانی چه‌جوری به وجود آمده؟» آکاتاش گفت: «

چند تا فرمول ساده است. فقط آدم‌های زمینیِ احمق و شکمو می‌توانند چنین فرمول سـاده‌ای را بسـازند و بعد عـاشق آن شـوند.» حنا گـفت: «نه،

چند‌تا فرمول ساده نیست.» آکاتاش سر تکان داد و با پوزخند گفت: «آها خب برای تو پیچیده است.» حنا گفت:

«یک قصه دارد.» آکاتاش گفت: «چی؟» حنا گفت: «قصه. هر چیزی قصه‌ای دارد. قصه‌اش را نشنیدی؟» آکاتاش چیزی نگفت. حنا گفت: «گوش بده.»