در انتهای شهر پُرهیاهو، درست زیر سایه‌ی ساختمان‌های غول‌پیکر و آسمان‌خراش‌های بی‌قواره، کافه‌ای وجود دارد. کافه‌ای نقلی با یک میز و دو صندلی. کافه‌ای که اگر حواست را خوب جمع نکنی، ممکن است جلوی چشمانت باشد ولی گمش کنی. کافه‌ای معمولی…؟ نه‌چندان. چون این تو نیستی که کافه را انتخاب می‌کنی. وقتی هم که واردش شوی قطعاً چیزهایی را تجربه می‌کنی که با «معمولی» فاصله‌ی زیادی دارند.
جاودان، نیمه‌شیطان، صیاد یا بانوی زمان…
کدامشان در کافه منتظرت خواهد بود؟