یادنامه سید علی اکبر محتشمی پور و حسین شیخ الاسلام

اکنونی که این زمان باشد، زمانیست که دست به قلم برده ام تا بنویسم حکایتی دیرین را، آدمیزادی کنارم نیست. در جزیره ام هستم که مساحتی نزدیک به پنجاه متر دارد با چند دیوار، یک اتاق، هال، آشپزخانه، حمام، دستشویی و تراسی که به قدوقوارهٔ این جزیره نمی‌خورد و من اسمش را دماغه گذاشته ام. دریا بالاسرم است، روزی یک بار می روم روی دماغه می ایستم و سرم را بالا می گیرم و به دریایم خیره می شوم. دریا آن بالابالاهاست و شب که می شود جایش را به پهنۀ سرمه ای آسمان می دهد. ماهی ها، صدف ها، پری های دریایی، خرچنگ ها و قورباغه ها، همه و همه می روند و ستاره ها می آیند، درخشان، تابان و براق. چنان برق می زنند که انگار الماس اند، انگار برلیان! ندیده ام که، شنیده ام و این تلألؤ با شنیده هایم جور است. شب های دماغه را دوست دارم. می نشینم روی موزاییک های عاج دار، پاهایم را دراز می کنم و به آن الماس های ریز و درشت خیره می شوم و گاهی سیگاری دود می کنم. پنج سالی ست که می کشم. روزی یکی بود و رسید به دوتا، سه تا و امروز پنج تا. نزدیک ترین پری می گوید: «نکش.» سرم را بالا، رو به دریا می گیرم. در دماغه ام، روز است و دریا آبی پاک و زلالیست با چند عروس دریایی. دامن های پف دار سفیدشان آبی آب را نقش انداخته است. پیش ترها ابر می خواندمشان ــ هنوز هم، گاهی ـ